Fenikso Nigra ne naskiĝis el fonda akto, nek el kolektiva subskribo, nek el statuto. Ĝi ekestas el la akumuliĝo de spertoj, kolizioj, renkontoj kaj dissolvoj, kiuj trairas tempon kaj teritoriojn, el la rilatoj inter homoj kun malsamaj spertoj, subpremataj kaj ekspluatataj! Ĝi estas la frukto de vivanta historio de anarkiismaj praktikoj, kiu komence manifestiĝis en Campinas (2005), sed ĝi ne limiĝis al tiu spaco kaj teritorio. Fenikso Nigra estas metamorfa unio: ĝi ekzistas kiel movado, malaperas kiel fiksa formo kaj reaperas kiam ajn anarkiismaj homoj rekonas sin en la rifuzo de dominado kaj la aserto de aŭtonomeco.
Ni reprenas memoron kiel kampon de lukto. En Campinas, ĉi tiu memoro estas ankrita en laboristaj strikoj, en la organizado de fervojistoj, en ribeloj kontraŭ ekspluatado kaj en la persisto de rekta ago kiel legitima metodo de konfrontiĝo. Ĉi tiuj spertoj ne estas fermita pasinteco, sed vivanta materio, kiu daŭre informas niajn praktikojn. Libertariana historio estas nek lineara nek progresema; ĝi antaŭeniras tra rompoj, refluoj kaj reinventoj. Fenikso Nigra aliĝas al ĉi tiu malkontinua tradicio, malakceptante la ideon de kontrolita evoluo kaj ampleksante permanentan transformiĝon.
En la 2000-aj jaroj, kiam liberecanaj ideoj komencis intense cirkuli inter studentoj, laboristoj kaj sendependaj kolektivoj, Campinas fariĝis renkontiĝejo kaj disiĝopunkto. Zinoj, pamfletoj, publikaj debatoj, kulturaj agoj kaj afinecaj grupoj kreis neformalan reton, sen centro aŭ komando. Ĉi tiu formo de organizado, bazita sur afinecoj kaj konkretaj praktikoj, estas unu el la kolonoj de Fenikso Nigra: ne estas reprezentado, ne estas delegacio, ne estas gvidado. Estas kunrespondeco kaj kolektiva decidiĝo. Tiel simple!
La Anarkiismaj Foiroj en San-Paŭlo estis, kaj daŭre estas, provizoraj teritorioj de aŭtonomio. En ili, Fenikso Nigra rekonas la potencon de libera renkonto, rekta interŝanĝo kaj la diversecon de anarkiismaj fluoj kunekzistantaj sen bezono de deviga sintezo, kvankam iuj neas tion kaj asertas esti “pli organizitaj” ol aliaj. La homoj el Campinas partoprenis en ĉi tiuj foiroj ne kiel senditoj de grupo, sed kiel transirantaj individuoj, kunportante lokajn spertojn kaj revenante kun novaj zorgoj (Espaço da Dádiva). La foiroj instruis, ke artikulacio ne bezonas kristaliĝi por produkti daŭrajn efikojn.
La kunvenoj de Anarkiismaj Esprimoj profundigis ĉi tiun komprenon per vastigado de la kampo de liberecana agado preter tradicia militemo, alportante ĉi tiun perspektivon al pluraj urboj en la interno de la ŝtato San-Paŭlo (Araraquara, Piracicaba, Santo André, Ribeirão Preto, Assis, Campinas, ktp.). Arto, muziko, literaturo, liberecanaj pedagogioj, debatoj pri sekso, sekseco, kontraŭrasismo, kaj kritikoj de kontrolteknologioj fariĝis neapartigeble integritaj en la anarkistan praktikon. Fenikso Nigra asertas, ke ne ekzistas disiĝo inter vivo kaj politiko: ĉiu formo de kreado estas ankaŭ formo de konflikto kun la potenco.
La Ĝenerala Anarkiisma Forumo aperis kiel historia eksperimento en pli larĝa artikulacio, en kunteksto de intensigitaj sociaj konfliktoj kaj amasaj mobilizadoj, precipe ekde 2016. La Forumo celis krei spacojn por dialogo kaj kunordigo sen fariĝi komandanta instanco. Fenikso Nigra rekonas en ĉi tiu procezo kaj ĝian gravecon kaj ĝiajn streĉiĝojn: artikuli sen centraligi, konstrui sen instituciigi, dialogi sen reprezenti. Tiuj ĉi kontraŭdiroj ne estas difektoj, sed realaj esprimoj de la anarkiisma defio en kuntekstoj de pli vasta lukto. La Ĝeneralan Anarkiisman Forumon ĉeestis homoj el anarkiismaj grupoj el aliaj landoj, kiel Portugalio, Italio, Germanio, Slovenio, Ĉilio, Argentino, Francio, inter aliaj.
Post la grandaj cikloj de mobilizado, venis la strategia retiriĝo. Malpli da videbleco, pli da zorgo. Malpli da sloganoj, pli da reciproka subteno. En Campinas, tio tradukiĝis en neformalajn retojn de solidareco, sendependan kulturan produktadon, pli malgrandajn kaj pli intensajn debatojn, kaj ĉiutagajn praktikojn de rezisto. Fenikso Nigra asertas sin en tiu ĉi subtera tereno, kie anarkio estas vivata pli ol proklamata.
Tiu ĉi manifesto deklaras: ni ne serĉas institucian rekonon, nek ideologian unuecon, nek organizan konstantecon. Ni serĉas la kapablon renkontiĝi, agi kaj transformi nin sen reprodukti la logikojn de potenco, kiujn ni kontraŭbatalas. Fenikso Nigra ne celas reprezenti anarkiismon, sed praktiki ĝin. Ĝi ne celas daŭri eterne, sed reaperi kiam ajn necese.
Ni estas heredantoj de pasintaj luktoj, sed ne iliaj gardantoj. Ni estas kontinueco sen obeemo, rompo sen forgeso. Fenikso Nigra estas malhela flamo: ĝi varmigas, lumigas, sed rifuzas esti kaptita. Dum ekzistas ekspluatado, hierarkio kaj kontrolo, estos metamorfozo, afineco kaj rekta agado. Kie ajn anarkiismaj homoj renkontiĝas sen komando kaj sen timo de ŝanĝo, tie Fenikso Nigra estos — eĉ se sennoma, eĉ se nur por momento. En la lukto, ni estas dignaj kaj liberaj homoj.
